Het portier van de auto stond open. De motor had ik uitgezet en ik hing ontspannen in de bestuurdersstoel. Mijn linkerbeen stond op de grond, terwijl ik mijn rechtervoet op en neer liet gaan op het gaspedaal. Mijn vrouw zat op de bijrijderstoel. Ze had een rugtas op haar schoot en was deze grondig aan het inspecteren op zoek naar het laatste boterhamzakje met witte bolletjes.
We stonden al tien minuten in de rij, te wachten op de veerpont naar Texel. Alle auto’s die voor de slagbomen opgesteld stonden, hadden hun motors uitgezet. Sommige auto’s waren verlaten; wellicht dat de inzittenden even de benen waren strekken, of wat te eten waren gaan halen.
De lucht was strakblauw; er was geen wolkje te bekennen en aan de horizon zag je de eerste duinenrij van het eiland al liggen.
Een stukje verderop stond Zoë, mijn zestienjarige dochter. Ze was de oudste van mijn twee dochters en was een felle meid, volop aan het puberen. Haar opstandige gedrag zorgde regelmatig voor problemen thuis, waarbij ze het dan vooral aan de stok had met haar moeder die haar, in mijn ogen, ook wel erg strak hield.
Met grote regelmaat hadden ze ruzie. Soms over de meest onbenullige onderwerpen, soms over zaken die er wat meer toe deden. Zo hadden Zoë en Els eergisteren nog een flinke ruzie gehad over de scooter die Zoë al vanaf haar zestiende verjaardag wilde hebben. Els vond het absoluut niets. Ze had het idee dat het haar dochter onnodig in gevaarlijke situaties zou brengen. Zoë