Toen vrijdagmiddag op vijf over half twee de schoolbel ging brak er in de klas onmiddelijk een hels kabaal los. De leraar riep nog iets over het huiswerk voor maandag, maar dat was voor de meesten van ons aan dovemansoren besteed. Iedereen leek opgelucht dat het eindelijk weer weekend was. Persoonlijk was ik niet zo blij. Ik had me deze week twee keer verslapen en was daardoor twee keer te laat gekomen. Ik werd bij de conrector op het matje geroepen en kreeg naast de onvermijdelijke preek te horen dat ik vrijdagmiddag na de lessen moest nablijven. Ik had al wel zoiets verwacht maar ik was toch erg teleurgesteld. We hadden die vrijdagmiddag net afgesproken te repeteren met de jongens van de band. Dat kon ik dus wel vergeten. Terwijl mīn klasgenoten door de drukke gang naar buiten stroomden liep ik mismoedig richting de aula. De conrector zat me al op te wachten, samen met enkele van mīn medeslachtoffers. Ik keek eens rond. De meeste van de notoire relschoppers waren wel aanwezig. Er was er een bij van wie ik nooit zou hebben verwacht dat ze hier zou zitten. Het was Marleen, een klasgenote van me. Ik kon goed met haar opschieten en ging naast haar zitten. Ze vertelde me dat ze moest nablijven omdat ze haar sportspullen voor de zoveelste keer zogenaamd per ongeluk was vergeten. De gymleraar had genoeg gekregen van haar smoesjes en haar naar de conrector gestuurd. We kletsten nog wat totdat alle overige nablijvers waren gearriveerd en de conrector het woord nam. Hij liet ons kiez