Het zou onzin zijn om te ontkennen dat ik de volgende ochtend met knikkende knieën uit bed stapte. Ik had al opgemerkt dat mijn vrouw het bed al uit was. Ik vroeg me af of ze wellicht al met mijn dochter had gesproken. Zou het over de nacht ervoor zijn gegaan? Zoë zal toch niets hebben gezegd over hetgeen er was voorgevallen?
Op alles voorbereid opende ik de deur van de tweepersoons slaapkamer waar ik die nacht met mijn vrouw, en op een gegeven moment ook met mijn dochter, had gelegen. Het was stil in huis. Enkel in de woonkamer van het vakantiehuisje hoorde ik wat geluid. Het leek op bestek op een bord.
Ik liep de gang over en duwde langzaam de woonkamerdeur open, die al op een kier stond. Ik keek de kamer in.
Het huisje had een open keuken met daarin een lichte, houten tafel. Ik zag Zoë, mijn dochter, aan tafel zitten. Ze droeg een wijde joggingbroek en een T-shirt dat minimaal twee maten te groot was. Haar make-up van de avond ervoor was gedeeltelijk uitgeveegd. Het was me duidelijk dat ze nog niet gedoucht had. Ze zag, met gebogen hoofd, een cracker in stukken te breken.
Ik keek naar rechts en zag Els enkele theeglazen afdrogen met een schone theedoek. Aan de blik in de ogen van mijn vrouw kon ik zien hoe de sfeer die ochtend was. Ze keek naar me met een mengeling van woede en wanhoop. Met haar ogen leek ze me te vragen hoe ze haar puberdochter toch in de hand moest houden.
Zoë zat ondertussen al twintig seconden onafgebroken haar cracke